Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

Hity okresu dojrzewania

Gdy przyszedł okres dojrzewania, pomachałem Bogu na pożegnanie. Wyjątkiem była jedynie dziewczyna, którą poznałem na wymianie językowej. Dostałem od niej Krzyżyk, ale nie czułem, żeby był mi do czegoś specjalnie potrzebny. Miałem dziewczyny, muzykę i używki: alkohol i trawkę. Po kilku latach zdjąłem Krzyżyk z szyi, a w jego miejsce zawiesiłem symbol zodiakalnego Koziorożca.

Byłem trochę głupkowaty, ale gdy miałem gitarę w rękach – strzeżcie się! Dzięki temu byłem sławny w całym liceum. Gdy moi rodzice zobaczyli, że mam talent, zapisali mnie na prywatne lekcje gry na gitarze, flecie, pianinie oraz na doskonalenie śpiewu. Moi nauczyciele wysyłali mnie na różne festiwale muzyki klasycznej. Miałem też kilka taśm szpulowych, na których zacząłem nagrywać piosenki, które napisałem oraz dogrywać instrumenty, jeden po drugim. Codziennie ćwiczyłem pięć godzin na gitarze, flecie i pianinie. Cały mój wolny czas spędzałem w sali muzycznej – to była dla mnie swoista oaza w moim szalonym życiu.

W tym czasie zacząłem spędzać dużo czasu w dyskotekach i zacząłem coraz lepiej tańczyć. Na nieszczęście pewnego razu wdałem się w bójkę z kilkoma wyrostkami, którzy byli członkami gangu. Innej nocy dwa razy większy ode mnie koleś śledził mnie po wyjściu z dyskoteki. Zaczął okładać mnie pięściami i złamał mi nos. Zacząłem uciekać. Grupa dwudziestu członków gangu, goniła mnie, żeby mnie wykończyć. Bez namysłu wskoczyłem w śnieżną zaspę. Przebiegli zaledwie kilka metrów ode mnie. Nie mogłem uwierzyć, że mnie nie zauważyli. Siedziałem w zaspie jeszcze prawie dwie godziny, ze spuchniętą twarzą i złamanym nosem krwawiącym na świeży śnieg. Nawet wtedy nie znałem Boga i nie dostrzegałem Jego interwencji, ale on znał mnie i chronił mnie. Jestem przekonany, że Bóg zaślepił ich podobnie, jak w Biblii, gdzie czytamy o Aramejczykach, którzy byli zmieszani modlitwą Eliasza (2 Kpł 6:18). Po tym wydarzeniu mojej rodzinie udało się, co graniczyło z cudem, kupić dom w drugiej części miasta, a ja trafiłem do nowego liceum.

Montreal i Bahama

Kiedy miałem 16 lat, mama powiedziała, żebym znalazł sobie jakąś wakacyjną pracę. Mój brat Gord zasugerował, żebym grał na ulicy, z otwartym futerałem na gitarę. Pomyślałem, że to świetny pomysł, zdecydowanie lepszy, niż szukanie prawdziwej pracy. Zacząłem nieźle zarabiać na moim graniu. Na uwagę zasługuje mój flet (na zdjęciu obok mnie). Stał się on nieodłączną częścią mojej muzycznej ekspresji.

Pewnego dnia, kiedy grałem na ulicy, spotkałem ludzi, którzy zawieźli mnie do małego miasteczka Kempville w Ontario, „żeby grać razem z nimi”. Kiedy zajechaliśmy na miejsce, nie było żadnej muzyki. Nie miałem możliwości wrócić na własną rękę. Wtedy zaczęli mówić mi o Jezusie. Spytali mnie, ile czasu zajmie mi zrobienie zegarka, jeśli wrzucę do wiadra wszystkie podstawy jego tworzenia i zacznę potrząsać? Odpowiedziałem „Przecież w ten sposób nigdy nie zrobię zegarka.”. Oni odparli „Ty także nie jesteś dziełem czystego przypadku.”. Powiedziałem „Najbardziej nie lubię w chrześcijańskiej muzyce tego, że cały czas tylko śpiewacie o Bogu.”. Oni natomiast odpowiedzieli „Wszystko, o czym śpiewają w muzyce pop dotyczy „miłości” między chłopakiem a dziewczyną”. Naprawdę mnie to poruszyło. Zdałem sobie sprawę, że 95% moich piosenek dotyczyła właśnie chłopięco-dziewczęcych związków.

W międzyczasie, rodzice zaczęli się martwić i zadzwonili do wujka w Kempville. Wiedział o tej grupie, która była sektą, rodzajem kultu, przyciągającą dzieciaki z ulicy. Moi rodzice przejechali 40 mil i zabrali mnie. Wiele lat później zdałem sobie sprawę z różnic pomiędzy kultem, a wyznawaniem wiary. Kult polegał na oszustwach i manipulowaniu słabymi i bezbronnymi członkami danej wspólnoty, którzy trafiali do niej głównie dzięki sprytnie zastawianym na nich pułapkom, a następnie byli dręczeni, a niekiedy dosłownie wysysano z nich życie. Wyznawanie wiary natomiast, napełniało ludzi życiem, dzięki pokornemu prezentowaniu przesłania Chrystusa z całą jego otwartością i wolnością. To właśnie sprawia, że pojęcie nieuczciwość kompletnie nie pasuje do ducha ewangelizacji. Bóg dał nam wolną wolę i każdy przypadek, gdy ktoś zastawia na nas pułapki i chce nami manipulować jest bardzo podejrzany. Nawet, jeśli ktoś przy okazji powołuje się na Jezusa. Nigdy nie zapomniałem tamtego dziwnego wieczora, ani tego w jak przedziwny sposób Pan wykorzystał to wszystko później.

To było na ulicy, gdzie czułem się naprawdę swobodnie. Nauczyłem się, jak skupiać na sobie uwagę i zaabsorbować publiczność. Francuski piosenkarz Manuel Tadros z Montrealu, zobaczył mnie i poprosił, żebym dołączył do jego zespołu. Był już trochę sławny, więc zagraliśmy boits des chansons w Montrealu w klubie „Les Deux Pierrots”. Później został znanym kompozytorem piosenek i aktorem w Quebec. Pisał piosenki dla Rocha Voisine’a i zagrał w tuzinach filmów, programach telewizyjnych i reklamach.

W tym czasie nagrałem swoje pierwsze nagranie w małej wytwórni w Ottawie, Diana records, należącej do Ralpha Mongeau. Rozpoczęło się życie w szybkim tempie. Jesienią tego roku, wysłano mnie jako solistę do klubu Club Med na Paradise Island na Bahamach. Picie i seks, taniec i muzyka – tak wyglądało moje życie. Miałem wtedy 18 lat.

New York, New York

Nowojorskie magazyny mody, wysyłają zazwyczaj modelki na Bahama, w czasie zimowych sesji zdjęciowych. Zakochałem się w jednej z takich modelek. Zaproponowała mi, żebym z nią zamieszkał w Nowym Jorku. Biznesmen, który mieszkał w Nowym Jorku i był przy naszej rozmowie, powiedział „Daję ci dwa tygodnie. Co planujesz zrobić później?”

Tłumaczyłem, że „To jest prawdziwa miłość, więc takie rozwiązanie nawet nie wchodzi w grę!”. Mimo wszystko dał mi swoją wizytówkę i kazał zadzwonić, kiedy dziewczyna zostawi mnie na lodzie. Dalej tłumaczyłem mu kwestię „prawdziwej miłości”, ale wizytówkę wziąłem.

W nocy, kiedy przyjechałem do Nowego Jorku, stałem na dworcu autobusowym Port Authority z plecakiem i gitarą. Wyglądałem jak zagubiony, naiwny 19 letni Kanadyjczyk. Nagle spostrzegłem Portorykańczyków stojących po obu moich stronach. Pytali mnie „Skąd jesteś?” i „Jak długo już tu jesteś?” itp. Słyszałem sporo o historiach tego typu, więc przygotowywałem się na utratę wszystkiego co miałem. Wtedy jeden z nich powiedział:

Czy kiedykolwiek słyszałeś o naszym Panu Jezusie Chrystusie? Czy wiesz, że zbawił nas On swoją krwią i możesz się tym dzielić, jeśli odrodzisz się w Nim na nowo?

Odetchnąłem z ulgą. Byłem niewierzący, ale nigdy w całym moim życiu nie cieszyłem się tak bardzo, ze spotkania „odrodzonych na nowo” Chrześcijan, jak właśnie wtedy. Grzecznie przeprosiłem i poszedłem w swoją stronę – czułem, że kamień spadł mi z serca.

Dwa dni po tym, jak wprowadziłem się do modelki, zadzwoniłem do biznesmena, który dał mi wizytówkę. Modelka mnie zostawiła. Jak to przewidział? Skąd wiedział?

Zacząłem grać w klubach na Greenwich Village, jak Folk City. Były tam zdjęcia z autografami Boba Dylana, Joni Mitchell, Paula Simona i wielu innych dobrze znanych artystów, którzy byli moimi idolami i bogami w tamtym czasie. Codziennie patrzyłem na te gwiazdy i myślałem sobie, że gdybym był tak sławny jak oni, byłbym szczęśliwy i wreszcie mógłbym czuć się spełniony. Moje życie jednak składało się z grania na stacjach metra i na rogach ulic. Granie na Washington Square Park dawało mi wiele radości, ale wkrótce zrozumiałem, że to miejsce jest przepełnione ludźmi „chcącymi być muzykami”, tak jak ja, którzy nie mają pieniędzy i chcą w ten sposób dorobić. W międzyczasie dałem się okraść dziewczynie, którą przyprowadziłem do domu pewnego popołudnia z Washington Square. Moje nieczyste życie zdawało się coraz bardziej ze mną igrać. To była zapowiedź tego, jak wiele mój brak czystości, może mnie jeszcze kosztować.

Zmieniłem miejsce z centrum, na Central Park, niedaleko 5 Alei, gdzie ludzie bogaci chodzili na swoje weekendowe spacery i pikniki. Grałem dla kilkuset osób stojąc na górce i w kilka chwil, zmieniałem miejsce w którym grałem w świetną imprezę. Zarabiałem naprawdę nieźle i był to bardzo pomocny zastrzyk finansowy, z którego przez dwa lata sporadycznie korzystałem. Oprócz „koncertów” w Central Park, grałem też na gitarze, na stacji metra pod wieżowcem Citicorp na 53 Alei i Lexington. Pewnego dnia, jakiś facet obserwował mnie przez około pół godziny, do czasu, kiedy zrobiłem przerwę. Wtedy podszedł do mnie i zagadnął. Powiedział, że podoba mu się, jak gram, więc zaproponowałem mu, żeby zagrał ze mną. Odpowiedział „Niestety, jestem w trakcie zdjęć.”. Był młody i właśnie zaczynał karierę aktorską. Mieszkał po drugiej stonie mostu w New Jersey. Rozmawialiśmy o robieniu kariery w Big Apple (potoczna nazwa Nowego Jorku – przyp. tłum.). Poruszyliśmy jeszcze sporo tematów, a na koniec rozmowy, młody aktor dał mi swój numer. Nie myślałem o tym później zbyt wiele i nie zadzwoniłem do niego. Kiedy do kin wchodził film „Ryzykowny interes” (Risky Business), zobaczyłem na plakacie twarz podobną właśnie do tego człowieka, z którym rozmawiałem wtedy w metrze. Wróciłem do domu i odszukałem jego numer w moim notesie. Przy jego telefonie, było zapisane imię „Tom Cruise”. Zadzwoniłem pod podany numer, ale dowiedziałem się, że Tom już się przeprowadził i nigdy więcej już go nie spotkałem. Pomyślałem sobie wtedy „Jeśli jemu się udało, dlaczego mi miałoby się nie udać?”. Nie zdawałem sobie sprawy, że potrzeba czegoś więcej niż szczere chęci, zapał i ciężka praca, żeby odnieść sukces w Nowym Jorku.

David MacDonald

Tłumaczył Piotr Łuczuk

Mleko

To osobiste świadectwo opowiada historię Davida i jego podróż, w czasie której był on u szczytu kariery na Broadway’u w Nowym Jorku, a następnie wrócił na ulice Ottawy, gdzie rozpoczął swoje nowe życie w Jezusie. (Przewidywany czas czytania ok. 1 godziny)

Urodziłem się jako najmłodszy z czterech braci, w Overbrook, ubogiej dzielnicy Ottawy w Kanadzie. Moja rodzina nie była zbyt religijna, chociaż słyszeliśmy wiele religijnych słów :-) Rodzice ochrzcili mnie „tak na wszelki wypadek” – w obrządku Protestanckim. Nie wychowywaliśmy się w duchu Chrześcijańskim. Nie chodziliśmy do Kościoła. Moja rodzina była inteligentna i kochająca, ale nieobce nam były kłótnie i bójki. Te ostatnie zdarzały się dosyć często.

No God (nie ma Boga)
No Peace (nie ma Pokoju)
Know God (poznaj Boga)
Know Peace (zaznaj Pokoju)

Żyliśmy bez Boga, nie znaliśmy Go. W dodatku nasza okolica była dosyć nieprzyjemna. Grasowały tu gangi motocyklowe, często mówiło się o samobójstwach, podkładaniu bomb pod samochody, a nawet o morderstwach. Dziesięcioletni chłopiec mieszkający w sąsiednim domu, zadźgał na śmierć dwie swoje siostry. W tym samym czasie popadłem w poważne zaburzenia żywieniowe. Prawdopodobnie było to spowodowane ciągłym strachem, w którym żyłem. Całymi dniami odmawiałem przyjmowania jakichkolwiek pokarmów. Moi przyjaciele rośli, ja natomiast zostałem chudy, wręcz „patykowaty”.

Moją duchową pustkę starałem się zagłuszyć przez ściągnięcie na siebie uwagi. Lubiłem być w centrum uwagi. Kiedy miałem 5 lat, udawałem muzyka o pseudonimie Tiny Tim i wykonywałem utwór „Tip Toe Through The Tulips”. Wszyscy śmiali się do rozpuku, a ja to właśnie kochałem. Nieodparta chęć ściągnięcia na siebie uwagi nie była jednak dobrym rozwiązaniem w przypadku osoby o mojej posturze. Wiele razy zbiry z okolicy spuszczały mi porządny łomot. Jeden z nich poważnie uszkodził mi kiedyś łokieć kijem do hokeja. Miałem jednak duże szczęście, bo prawdziwym celem, była moja głowa!

Dziadek mojej mamy był pastorem w United Church of Kanada (Kościół w Kanadzie powstały w wyniku porozumienia metodystów z protestanckimi kongregacjonalistami oraz prezbiterianami – przyp. tłum.), a moi dziadkowie byli wiernymi United Church. Babcia dała nam wszystkim Biblię Króla Jakuba (biblia protestancka, którą przetłumaczono na angielski na specjalne polecenie króla Jakuba I, dla potrzeb Kościoła Anglikańskiego – przyp. tłum.) i był taki okres w moim życiu, kiedy mama zaczęła mi ją czytać. Bardzo to lubiłem, ale nie potrafiłem właściwie wytłumaczyć dlaczego. Kiedy dorabiałem jako opiekun do dzieci u katolickiej rodziny Hanlonów – ich córka Claire była moją najlepszą przyjaciółką – patrzyłem na Krzyż wiszący na ścianie i dużo o nim myślałem.

Gdy pewnego dnia moi starsi bracia wrócili do domu z gitarą, którą kupili za 12$ byłem zachwycony. Kiedy pierwszy raz wziąłem w gitarę w swoje ręce, zacząłem coś brzdąkać i śpiewać. Moi bracia spojrzeli na siebie i powiedzieli „Dobry jest.”. Myślę, że Bóg dał mi wtedy gitarę, abym mógł stawić czoła przeciwnościom. Od tamtej pory muzyka była centrum mojego życia. Przypomnę, że moja rodzina nigdy nie chodziła do żadnego Kościoła.

Kiedy byłem w piątej klasie zobaczyłem, że niektóre dzieciaki puszczają latawce na szkolnym podwórku. Pomyślałem wtedy „Chcę się tego nauczyć.”. Kupiłem sobie latawiec i zacząłem go puszczać. Chciałem, żeby leciał wyżej i wyżej. Kupiłem 3000 stóp sznurka (ok. 1 km). Mól latawiec, latał najwyżej ze wszystkich. Był tak małą kropką na niebie, że prawie nie było go widać. Nadal jednak chciałem, żeby latawiec poleciał jeszcze wyżej. Popuściłem sznurek tak bardzo, że ześlizgnął się on ze szpuli i latawiec zniknął w przestworzach. Taka właśnie miała być historia mojego życia. Zawsze dążyłem do czegoś, co było poza moim zasięgiem.

Pamiętam jak kiedyś jechałem rowerem na końcu grupy piętnastu, może dwudziestu rowerów na ścieżce rowerowej. Postanowiłem wszystkich wyprzedzić, więc zacząłem pedałować coraz szybciej. Gdy wyprzedzałem już grupę pięciu rowerzystów, z przeciwnej strony nadjechał inny rower, w efekcie musiałem wrócić na koniec całej grupy. Po niemal dziesięciu próbach ponownego wyprzedzenia innych rowerów (i narastającym zmęczeniu z powodu nieustannego marnowania energii) jeden z dorosłych jadących niedaleko powiedział „Dlaczego nie możesz jechać normalnie i cieszyć się słonecznym dniem i jazdą na rowerze, zamiast starać się wszystkich wyprzedzać?”. Pomysł samego cieszenia się czymś, bez możliwości „wygrania” był dla mnie nie do przyjęcia. Jak na ironię zawsze byłem najmniejszym, najsłabszym zawodnikiem w najgorszej drużynie każdej „małej ligi”, czy to hokeja, piłki nożnej, czy baseballu, w której grałem. Nie był to dla mnie jakiś specjalny powód do radości.

Pewnego dnia przejeżdżałem rowerem obok Kościoła, kilka minut przed niedzielną Mszą. W tamtych czasach ludzie jeszcze przestrzegali reguły, aby przychodzić do Kościoła w odświętnych ubraniach. Zobaczyłem mojego kolegę ze szkoły, wchodzącego do Kościoła w obciętych spodniach. Wyśmiałem go mówiąc „ha ha idziesz do Kościoła w podartych szortach.”. Odwrócił się i spojrzał na mnie i powiedział „Ja przynajmniej wchodzę!” Wielkie drzwi Kościoła zamknęły się za nim, a ja zawróciłem w stronę zupełnie pustej ulicy.

Po tym wydarzeniu stałem się religijny na swój sposób. Zapamiętałem wszystkie słowa z musicalu „Jezus Chrust, Superstar”. Wiem, że są trochę prymitywnie napisane, ale pozwoliło mi to nauczyć się muzyki Gospel w dużej mierze, a imię Jezus wystarczyło, aby tchnąć we mnie trochę życia. Skakałem po całym domu i śpiewałem „what’s the buzz, tell me what’s a happening.” (fragment musicalu „Jezus Chrust, Superstar” – przyp. tłum.).

Czasami budziłem się w środku nocy ze ściśniętym żołądkiem. Pewnej nocy, kiedy miałem 10 lat, obudziłem się i wyjrzałem przez okno. Zobaczyłem niebieski świecący, neonowy Krzyż na wieży Kościoła. Jego światło przebijało się przez sople na naszym dachu i wpadało do mojego pokoju. To było piękne. Brzuch nagle przestał mnie boleć. Wydaje mi się, że to było moje pierwsze duchowe doświadczenie. Zacząłem potem śpiewać piosenkę o Jezusie. To była króciutka piosenka, którą napisałem i śpiewałem doprowadzając moich starszych braci do szału.

To ja w wieku 10 lat na setnych urodzinach mojej prababci. Swoje długie życie spędziła ona ciężko pracując na farmie i prowadząc zdrowe, czyste życie… Wszystkie te wartości, ja pewnego dnia odrzuciłem.

W szkole publicznej miałem sporo problemów i dużo czasu spędzałem na korytarzu. Pewnego razu podeszła do mnie nauczycielka, która wcześniej za karę kazała mi wyjść z sali na korytarz, mówiąc „Davidzie, mamy wypełniać polecenia naszych nauczycieli. Tak stworzył nas Bóg.” Spojrzałem na nią wyzywająco i powiedziałem „Nie wierzę w Boga!”. Zobaczyłem, że szczęka jej opadła. Bez Boga, jako odwołania do moralności, dzieci były nie do opanowania. Przynajmniej ja taki byłem. W następnym roku, nowy nauczyciel pozwolił mi robić co tylko chciałem i siedzieć gdzie tylko miałem ochotę. Tego roku wygrywałem główne nagrody na każdej akademii w szkole. Właśnie wtedy nauczyłem się czegoś bardzo złego, co sprowadziło na mnie wiele nieszczęść, gdy już dorosłem. Utwierdziłem się w przekonaniu, że mogę żyć tylko i wyłącznie według swoich zasad, nie bacząc na ogólne prawa i zwyczaje.

W tym czasie obejrzałem film „Wojna Światów” na podstawie opowiadania H.G. Wells’a. Jedna scena wywarła ogromne wrażenie na moim jedenastoletnim umyśle. Obcy podbili całą ziemię i ludzkość była zagrożona wyginięciem. Ludzie tłoczyli się w Kościołach, płacząc i prosząc Boga, żeby interweniował i uratował ich. Ściany Kościoła zaczęły pękać, a dach zaczął się zapadać. Nagle na zewnątrz zapanowała cisza. Po chwili ludzie wybiegli z Kościoła i zobaczyli, że wszyscy Obcy nie żyją. Zabiła ich bakteria, a prośby ludzkości zostały wysłuchane. Wówczas nie zdawałem sobie nawet sprawy, że pewnego dnia pójdę do Kościoła, przepełniony strachem, kiedy mój świat zacznie rozpadać się na części, a otaczający mnie mur mojego instynktu samozachowawczego, nagle zacznie się walić.

Gdy byłem w siódmej klasie, w szkole wystawiano przedstawienie „Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat”, nie wiedziałem o czym ono jest, ale nauczyciel poprosił mnie, żebym zaśpiewał główny utwór w stylu „doo-wop” (styl śpiewania znany z ulic np. Nowego Jorku, o łagodnej harmonii, polegający na powtarzaniu dowolnych sylab np. w refrenie, co pozwalało muzykom improwizować bawiąc się głosem – przyp. tłum.). Za mną tańczyły dziewczyny, a kiedy skończyłem śpiewać, grupie 800 dzieciaków po prostu opadły szczęki. To był chyba pierwszy przypadek, kiedy spotkałem się z taką masową akceptacją i już wtedy wiedziałem, że chcę skupić na sobie tak wiele uwagi, jak to tylko możliwe. To było jak narkotyk. Szkoda, że śpiewając byłem tak zajęty sobą, że nie zdążyłem nawet zastanowić się nad słowami z Biblii, które właśnie śpiewałem.

Pewnego dnia jechałem autobusem szkolnym ze swoją nowiutką trąbką w nietkniętym niemal futerale. W pewnym momencie, jeden z moich szkolnych znajomych mnie opluł. Po nim opluł mnie kolejny i kolejny… Po kilku minutach prawie cały autobus świetnie się bawił plując na mnie. Gdy wyszedłem z autobusu, byłem cały pokryty śliną, tak jak mój nieskazitelny jak dotąd futerał z trąbką. Kilka lat później w liceum czytałem opowiadanie „Władca Much” i czułem prawdziwą więź z młodym chłopakiem nazywanym „Piggy”, który został pobity i zrzucony z urwiska przez swoich „przyjaciół”. Ciemność, jaka może spowić serca młodych ludzi do tego stopnia, że krzywdzą się oni nawzajem, jest bezgraniczna. O dobry Boże, modlę się za tych młodych ludzi, lecz upokorzenie którego doznałem, doprowadziło mnie wtedy to stanu, w którym chciałem im wszystkim pokazać, że pewnego dnia, jeszcze będę „kimś”.

David MacDonald