Forum Ruchu Światło-Życie w Kozach

Mleko

Świadectwo - Jezu ufam Tobie, a nie sobie...

Parafrazując słowa Pisma Świętego, można napisać: wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, jedźcie na rekolekcje!
W tym roku pojechaliśmy na nasze pierwsze rodzinne 15-dniowe rekolekcje - na Ist. Oazy Nowego Życia do Myśliborza w diecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Nie mogliśmy trafić lepiej! Sanktuarium Jezusa Miłosiernego to miejsce, w którym każdy może schronić się w cieniu promieni wypływających z serca samego Chrystusa. I każdy, kto tam był, czuł tę łaskę, którą został obdarowany.

A co nam dały rekolekcje?
I co Bóg zdziałał w naszych sercach i w naszej rodzinie?
Do tej pory nasza religijność była bardzo "poprawna", a może nawet dla niektórych przykładna. Więcej jednak było w tym religijności niż wiary i tę prawdę poznaliśmy na rekolekcjach. Wydawało nam się również, że nieważne jest do końca jak się modlimy, ale ważne, że w ogóle się modlimy. A tu się okazało, że to nie może być "bylejakie", bo to przecież rozmowa z samym Bogiem! Jeśli On ma mnie potraktować serio, to ja tym bardziej. Najważniejszym odkryciem rekolekcji było chyba to, że Bóg naprawdę jest(!) i chce zasiąść obok nas przy stole rodzinnym, w pracy, w domu, który nie zawsze lśni czystością...
To właśnie rekolekcje uświadomiły nam, że Boga zamknęliśmy w Piśmie Świętym, wyznaczyliśmy Mu nawet specjalne miejsce na półce i kurz codziennych obowiązków skutecznie przykrywał całą prawdę o rzeczywistym Chrystusie, który zaryzykował, poświęcając się dla człowieka.
Kiedy w tamtym roku przyłączyliśmy się do Domowego Kościoła (gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie), nie do końca wiedzieliśmy, jak to będzie wyglądało i czy w ogóle odnajdziemy się w tej formacji. Nawet nie mówiliśmy o tym najbliższym. Obserwowaliśmy. Nie rozumieliśmy, po co te wszystkie zobowiązania. Nigdy nie mieliśmy problemów z dogadywaniem się, chętnie rozmawialiśmy ze sobą.
Na rekolekcjach wszystko nam się poukładało w logiczną całość. Do tej pory zobowiązania były w naszej rodzinie jak rozsypane puzzle, a trudność ich ułożenia polegała oczywiście na tym, że nie mieliśmy wzoru. Przekonaliśmy się jednak, jak bardzo to jest ważne, a każde zobowiązanie traktowane serio daje konkretne owoce. Potwierdzały to świadectwa małżeństw, które żyją tym i dzięki temu jednoczą się z Chrystusem.
Rekolekcje to także czas refleksji nad sobą, czas weryfikowania tego, co w życiu jest dla mnie najważniejsze, ale przede wszystkim to szczególny czas spotkania z Bogiem.
A niezwykłe w tym jest to, że Pan daje łaskę każdemu, kto zdecyduje się poświęcić swój urlop, by spotkać się z Nim. I choć czasem trudno nadążyć za kolejnym punktem programu, zwłaszcza kiedy dzieci absorbują uwagę, to na pewno warto ofiarować to wszystko Miłosiernemu Chrystusowi, by wciąż na nowo powtarzać: Jezu, ufam Tobie, a nie sobie...
Codzienna Eucharystia, konferencje, modlitwa, namiot spotkania, rozmowy ewangeliczne - to wszystko przypominało nam, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy. Już nie chcemy tylko obserwować, ale czynnie wziąć udział w spotkaniach kręgu, angażując się w to bez lęku, bo jest to po prostu dobre dla nas i naszej rodziny.
Nie wiemy jeszcze do końca, jakie są owoce tych rekolekcji, ale wiemy, że jesteśmy inni, że nasza rodzina jest inna. I to nie dlatego, że staramy się z większą uwagą oddać to, co się Bogu należy w naszym codziennym życiu. Przede wszystkim bardziej otworzyliśmy się na siebie, wdeptując w ziemię (choć trochę) nasz egoizm, a przez to bardziej szukamy Boga w sobie. Jesteśmy ludźmi małej wiary i brak nam często ufności, ale wiemy, że warto iść tą drogą. I pewno jeszcze nieraz przyjdzie zwątpienie, jednak mamy określony cel, a Pan jest naszym Pasterzem i niczego nie musimy się lękać! Dzięki rekolekcjom to, co się pogubiło, zostało odnalezione, a to, o czym zapomnieliśmy, zostało przypomniane. Odkryliśmy na nowo siebie w miłości małżeńskiej.

Dziękujemy Bogu, że dane nam było pojechać na te rekolekcje i dziękujemy wszystkim, dzięki którym Bóg zdziałał wielkie rzeczy w naszych sercach i w naszej rodzinie: Księdzu Bogusławowi, parze prowadzącej Marysi i Jankowi Plewom, Siostrom Jezusa Miłosiernego oraz wszystkim, którzy tworzyli tę wspaniałą wspólnotę!

Chwała Panu !

Joanna i Sławek
z dziećmi Ingą, Norbertem i Damianem
z Andrychowa